به عنوان آدمی‌که آن‌چنان، دغدغه به‌روز شدن و آن‌چنان امیدی به پنهان ماندن زندگیش از چشم اغیار ندارد، دلیلی برای بستن و رفتن ندارم. به عنوان فرا رسیدن تاریخِ انقضای وبلاگی که مدت‌هاست آویزان بر هیچ مانده؛ چرا! هیچ‌چیز این دنیا دوام دائمی‌ندارد و هرچیزی بالاخره یک روزی تمام می‌شود. اما حقیقتا نیازمند تنفس و تردد در فضایی دیگرم.
چیزی را از اینجا پاک می‌کنم؟ نه! در را می‌بندم؟ نه! شمایان دوست را رها می‌کنم؟ نه! شما من را رها می‌کنید؟ نمی‌دانم! جایی دیگر به نحوی دیگر ادامه می‌دهم؟ بله! آدرس را می‌دهم؟ با افتخار بله! چه دلیلی برای آمدن دارید؟ نمی‌دانم! فقط می‌دانم شرایط قرار است خیلی فرق بکند.
برای حفظ ارتباط، برخی پست‌ها کامنت خواهند داشت که طبعاً برای همه راحت نیست و محدود خواهد بود. متاسفانه از استفاده از ربات‌های پیام ناشناس هم معذورم.
ولی اگر آمدید هرجا که خواستید راحت بپرید بیرون. تعارف معارف نداریم.
مخلص همگی.